Gün geçmiyor ki bir selâ sesi duymayalım. Artık sokak aralarına, apartman boşluklarına, uzak mahallelerin camilerinden yankılanan o tanıdık ses, sıradan bir günün ortasına ağır bir gerçek bırakıyor: biri daha gitti. Ve biz bir kez daha fark ediyoruz; bu hayat sanıldığı kadar uzun değilmiş.

 

Tanıyalım ya da tanımayalım, her bir ölüm haberi hayata kısa bir sus payı bırakıyor. Duruyoruz. Yutkunuyoruz. İçimizde bir şey çekiliyor geriye… Sonra hayat hızla devam ediyor. İşte en acıtan da bu: Hiçbir şey olmamış gibi devam edebiliyoruz.

 

Zannediyoruz ki çok vaktimiz var.

Yarın ararım.

Bir ara uğrarım.

Uygun bir zamanda konuşuruz.

Oysa gerçek bambaşka: Vakit zannettiğimiz kadar bol değil. Zaman, elimizden sessizce kayan bir su gibi. Ne sesi var, ne de uyarısı…

 

İçimizde hep söylemeyi unuttuğumuz cümleler birikir:

“İyi ki varsın.”

“Seninle olmak güzeldi.”

“Bunu sana hiç söylemedim ama…”

Birikir ve ne zaman döküleceğini bilmeden taşar. Çünkü bir gün bakarız, o cümlelerin muhatabı artık yok. Sözler havada asılı kalır. Geriye söyleyememenin yükü kalır.

 

Can Yücel der ki:

 

“Ertelemek, en büyük kayıptır hayatta.

Çünkü herkes zanneder ki vakit çok…”

 

Ve bu cümle, selâ sesinden bile daha gür bir uyarıdır aslında.

Ne sevgimizi ifade etmek için, ne özlemimizi, ne de teşekkürümüzü dile getirmek için bolca vaktimiz yok.

Yani sadece birini kaybettiğimizde değil, yaşarken de geç kalabiliriz.

 

Hayat çok uzun sanılıyor, oysa bazen bir ömür, iki kelimeye sığar:

“Keşke deseydim.”

İşte bu yüzden, Franz Kafka’nın sesi gibi bir cümle düşer kalbimize:

 

“Bir gün, ‘keşke’ dememek için, ‘iyi ki’ demelisin zamanında.”

 

Bir telefon kadar, bir sarılma kadar yakınız bu cümleye.

“İyi ki varsın.”

Ne büyük hediye, hem söyleyen için, hem duyan için…

 

Çünkü bazı cümleler erken söylenmeli.

Bazı insanlar yaşarken bilinmeli.

Bazı sevgiler susmadan yaşanmalı.

Ve bazı veda sesleri duyulmadan önce; şükranla, sevgiyle, içtenlikle konuşulmalı.

 

Bugün birini ara. Bir mesaj at. İçinden geçen ama bir türlü fırsat bulamadığın o cümleyi gönder.

Gözünün içine bakarak söyle:

“İyi ki varsın.”

Çünkü bazen tek bir cümle, iki hayatı aynı anda iyileştirir.

 

Unutma, sen sustuğunda zaman konuşur. Ve zaman, kimseye merhamet etmez.