Hayat bazen insanın üzerine öyle bir gelir ki, sanki nefes almak bile fazlaymış gibi hissederiz. İçimizde taşıdığımız karanlık, dışarıdaki havadan daha yoğundur. Haberler, insanlar, ilişkiler, gelecek derken hepimiz bir noktada içimize kapanırız. Ama işte tam da o noktada hatırlamamız gereken bir şey var.

Gülümsemek.

 

Sezen Aksu’nun sesiyle;

 

“Hadi gülümse, bulutlar gitsin

Yoksa ben nasıl hafifleyebilirim?”

 

Bu bir çağrıdır aslında. Çünkü bazen sadece kendimiz için değil, yanımızdakiler için de gülümsememiz gerekir. Bir tebessüm, omuzlardan tonlarca yükü almaz belki, ama hafifletir. Bir bakış, bir mimik, bir gülüş… Kırık dökük duvarların arasında bir ışık gibi belirir.

 

Modern çağın en büyük yorgunluğu sadece fiziksel değil, duygusaldır. Umutsuzluk, endişe, kaygı…

Herkesin yükü var. Ama işin garibi şu ki, ne zaman bir başkasının gülümsediğini görsek, kendi içimizde bir kıpırtı başlar. Çünkü gülümsemenin bulaşıcı bir tarafı vardır. Bize yaşadığımızı, insan olduğumuzu, hâlâ bir şeylere sevinebileceğimizi hatırlatır.

 

“Gülümse hadi gülümse

Bulutlar gitsin…”

Belki gitmez bulutlar. Belki yağmur yine yağar, rüzgâr yine eser. Ama o birkaç saniyelik gülümseme; o içten, sahici tebessüm.

O anlık kırılma, hayatla yeniden bağ kurmanın ilk adımıdır. Ve inanın, insan bazen sadece bununla hayatta kalır.

 

Kimse mutluymuş gibi yapmak zorunda da değil. Ama gülümsemek; hem kendine hem başkalarına “Ben hâlâ buradayım” demenin en nazik yoludur.

 

Unutmayın, hiçbir fırtına sonsuza kadar sürmez. Ve bazen tek yapmanız gereken, yüzünüzü hafifçe yukarı kaldırıp gülümsemektir. Çünkü o anda biri sizi görüyor olabilir. Ve belki de sadece sizin gülümsemenizle, onun dünyası aydınlanacaktır.

 

Hadi gülümseyin. Çünkü gülümsemek, en sade ama en güçlü iyileşme biçimidir.