Gözümüzün önünde, üstelik sessizce, çocuklarımız elimizden kayıp gidiyor.

Tehlike artık kapıda değil, evin içinde. Cep telefonunun ekranında, izledikleri bir dizide, oynadıkları bir oyunda, bazen de en güvendiğimiz insanların yanında. Ve biz hâlâ “Benim çocuğum yapmaz” diyerek kendimizi avutuyoruz.

 

Çocuklarımızın zamanını, hayallerini, geleceğini kontrol eden bambaşka bir dünya var artık. Oyun gibi görünen uygulamaların arkasında kimler var, ne öğretiyorlar, hangi davranışları normalleştiriyorlar, farkında mısınız? Dijital dünyanın karanlık köşelerinde çocuklarımızı, kendi ellerimizle yalnız bırakıyoruz.

 

Uyuşturucu baronları, sosyal medyadaki karanlık hesaplar, sahte kahramanlar… Hepsi yeni bir pazar arayışında. Hedef kitle belli: Meraklı, yalnız, anlaşılmamış çocuklar. Üstelik bazı eğitim kurumlarının içindeki çürük elmalar, bu sömürü zincirine bilerek ya da bilmeyerek hizmet ediyor.

Okullar açıldığında, eğer çocuğunuza yeterince sevgi, güven, bilgi veremediyseniz, onu ikna eden, yönlendiren, başkaları olacak.

 

Anne babalar, uyanın!

Çocuğunuzun odasında neler oluyor, hangi şarkıları dinliyor, kimlerle konuşuyor, hangi kelimeleri kullanıyor biliyor musunuz?

Kapalı kapıların ardındaki sessizlik bazen sadece mahremiyet değil, tehlikenin habercisidir.

Merak edin, sorun, takip edin, gözlemleyin. Çünkü bu, sevgi dolu bir denetimdir.

 

Bir başka tehlike de, çocuklarımızın büyüme hızını zorla artıran ve masumiyetini yok eden toplumsal dayatmalar.

On iki yaşında çocuğa botoks mu yapılır?

Makyaj, uzun tırnaklar, deri kıyafetler, yetişkin tavırları…

Bu onları yaşından büyük gösteriyor, ve farkında olmadan tehlikelere daha açık hale getiriyor.

Çocukluğun ve masumiyetin erken tüketilmesi, çocukların bilinçsizce yetişkin dünyasına itilmesidir.

Geçtiğimiz aylarda yaşanan bir olay, tehlikenin ne kadar yakında olduğunu bir kez daha gösterdi.

Henüz 16 yaşında bir genç, sosyal medyada maruz kaldığı içeriklerin de etkisiyle büyük bir öfke biriktirdi ve bir karakola silahlı saldırı düzenledi; iki polisimiz şehit oldu.

Ailesi “Son zamanlarda çok değişmişti” diyerek olanları çaresizlikle anlattı.

Bu tekil bir olay değil, hepimiz için uyarı niteliğinde bir işaret.

Dünyanın bu kadar acımasız olduğu bir çağda, çocuklarımızın masumiyetini korumak, en büyük sorumluluğumuz olmalı.

Onları sahici sevgimizle, merhametimizle, ilgimizle büyütelim.

Bedenlerine, ruhlarına, zihinlerine sahip çıkalım.

Onları ekranların, sokakların, sahte kahramanların eline bırakmayalım.

Çünkü çocuklarımızı kaybedersek, geleceğimizi kaybederiz.

 

Bu yazı bir uyarı değil, bir çığlık.

Çocuklarınıza sahip çıkın!