Çocuklarımız nasihatlerimizden çok yaşam içinde gösterdiğimiz hal, tavır ve davranışlarımızdan öğrenirler.

Nasıl yemek yiyoruz, nasıl hitap ediyoruz? Sevincimizi, üzüntümüzü nasıl belli ediyoruz? Ya da kızdığımızda nasıl tepki veriyoruz? Zorluklarla nasıl mücadele ediyoruz? Problemlerle karşılaşınca çözüm bulabilmek için çabalıyor muyuz? Hatalarımızı kabul ediyor muyuz?  Çocuğumuz bizi nasıl görüyor? Yüzümüz gülerken mi yoksa surat asıp söylenirken mi? Kitap okurken mi yoksa telefon ekranını kaydırırken mi? Sohbet ederek tartışıp uzlaşırken mi yoksa bağrışırken mi? Oflayıp poflarken mi yoksa her şeye rağmen hayal kurarken mi? Bezmiş halde miyiz yaşama tutunur halde miyiz? En önemlisi kendimizi, birbirimizi ve hayatı nasıl seviyoruz?

Çocuk bir tohumken filizlendiği, büyüdüğü toprağı yani evi gibi kök salar hayata. Onda gördüğümüz davranış aynadaki kendi yansımamızdır. Bu yüzdendir ki bir şeyi değiştirmek istiyorsak önce aynadaki halimize bakıp işe kendimizden başlamalıyız.