Evet, bu yaştan sonra… Senin için bir sakıncası mı var? Belki de doğru soru: “Seni rahatsız eden ne?” olmalı.

Belli bir yaşa gelindiğinde, o yaşa gelene kadar maruz kalınan şeylere gösterilen sabır veya mecburi boyun eğişler, yerini, çılgın bir cesaretle reddedişe bırakıyor. İnsan, kendi gemisinin kaptanı olduğunu, geç fark ediyor. Bunu kendi hayatında fark edemeyenler tarafından ise taciz edilmeye devam ediyor. Eskisi kadar etkilenmiyor çünkü özgür iradesiyle hareket etmeyi, kalbinin sesini dinlemeyi artık biliyor. Genç yaşında yapamadığı her ne varsa onlara doğru yelken açıyor. Dümeni kontrol etme cesaretine sahip olduğunda, hayallerini gerçekleştirmek için bir bir çıkıyor önüne fırsatlar da…

İnsan, düşünen ve gelişen bir varlık; en azından ben böyle olması gerektiği konusunda ısrarcıyım. Üstelik bunun için diplomaya bile ihtiyaç olmadığını düşünüyorum. Hayat tecrübesi ile insanın fevkalade gelişebileceğine inanıyorum. Yaşananlardan ders çıkarıp aynı hatalara düşmeyen, kendiyle birlikte başkasına da faydası olan, olaylara belli bir olgunlukla yaklaşabilen vicdan sahibi biri, empati yeteneğini geliştirerek sabit fikirlilikten ve takıntılı yaklaşımlarından uzaklaşabilir. Böylece başkasını ayıplamalara, başkası hakkında ileri geri konuşmalara, yargılamalara, baskıcı tavırlara ve daha pek çok olumsuzluk barındıran şeylere duyduğu ihtiyaçtan da kurtulur.

Kendi hayatımızda olmayan her şeyi kıskanıyoruz – ben değil tabii… – genel durum bu. Kendi yapamayacağımız ya da yapmak için geç kaldığımızı düşündüğümüz şeyleri yapan birini görünce de çenemizi tutamıyoruz. İçimizde volkanlar patlıyor ya da sırf alışkanlıktan ötürü boşboğazlıkla yapılanı, kırıcı bir biçimde eleştiriyoruz.

Yaşım ilerledikçe benim de hiçbir şeye tahammülüm kalmadı. Her zaman cesur biriydim ve istediklerimi gerçekleştirmek için baskılara karşı reddedişlerimi çok erken yaşlardan itibaren gösterdim. Hayallerini gerçekleştiren biri olarak hayalleri olmayan / olsa da gerçekleştiremeyen kişiler tarafından hâlâ taciz ediliyorum. Tüm bunları görmezlikten, duymazlıktan gelmek, yok saymaya çalışarak ilerlemek bile bir çaba gerektiriyor.

Bireysel yolculuğumun her zaman farkındaydım. Bu, benim hayatım ve başkasının beni yolumdan döndürmesine izin vermedim; bunun için mücadele ettim. Şimdiyse bu mücadeleyi de bırakıyorum. Umurumda bile değil. En yakınım olsa da kendini gerçekleştiremeyen, gelişemeyen insanlara ayıracak bir dakikam bile yok artık. Onlar için üzülmeyi de bıraktım. Hiçbiri benim hatam değil ve onlara katlanmak zorunda hissetmiyorum kendimi…

En büyük cesaret, kişinin kendi gerçekliğini yaşamasıdır.

Hayat sandığımız kadar uzun değil ama kısa da değil. Geminizi inşa etmeniz, dümene geçmeniz için gerekli olan tek şey korkularınızı yenmek ve her saniyenin kıymetini bilmek… Yaşınız hiç önemli değil; isterseniz yetmiş yaşında olun, yaşıyorsanız istediğiniz her şeyi yapabilirsiniz demektir. Yeter ki istesin insan!

Soracaklar size: “Bu yaştan sonra mı?”

Deyin ki onlara: “Evet, bu yaştan sonra… Senin için bir sakıncası mı var? Seni rahatsız eden ne?”

Cevap veremeden öylece bakacak yüzünüze…

Bol şans!