Çocuklar her zaman biz yetişkinler gibi konuşarak anlatamayabilirler duygularını. Yetişkinler bile bazen konuşarak anlatamaz.

Kimi zaman kabuğumuza çekiliriz,  kimi zaman istemsiz öfkeleniriz, zor anlarda biri bize kulak versin isteriz. Çocuğumuz da bunu ister, duygularını yoğun yaşarken,  kendini sıkışmış hissettiğinde, bir şeylerle baş edemediğinde biri onu görsün ister duysun ister. Bunu açıkça belli edemez. Onu doğru okumaya, ondan gelen mesajları görmeye,  bazen farklı şekilde ifade ettiklerini duymaya gayret etmeliyiz.

“Sen ne yaramaz ne sinirli çocuksun!” yerine, “Biraz kızgın hissediyorsun sanırım, nedenini paylaşmak ister misin?” diyebiliriz.

“Bu surat ne böyle,  niye surat asıyorsun?” yerine “Günün nasıl geçti?” diyebiliriz.

“Ağla, ağlaman bitmeden de yanıma gelme!” yerine ” Sakinleştiğinde sana yardım etmek için buradayım, senin yanındayım” diyebiliriz.

Sevgili ebeveynler, mesajınız var!

“Henüz gelişimim tamamlanmadı, boyum büyüse de hala çocuğum, bazen duygu ve düşüncelerimi ifade edemiyorum, her koşulda yanımda olun istiyorum, sözlü ve sözsüz mesajlarımı okuyun” diyorlar.

Mesajlar karşılıklı yerine ulaştığında,  birbirimizi gördüğümüzde,  duyduğumuzda,  sevgi ve anlayış ile halledemeyecegimiz bir şey yok.